Kinderen speelden vroeger blaaspijpschieten vaak op een eenvoudige, creatieve en zelfgemaakte manier, meestal als spel en niet als officiële sport. Het ging vooral om plezier maken, richten en natuurlijk: zo ver en precies mogelijk schieten! Hieronder zie je hoe kinderen dat deden:

1. Zelf een blaaspijp maken

Kinderen gebruikten wat ze thuis of buiten konden vinden:

• Een rietje, pvc-buisje of holle stengel van een plant (zoals riet of bamboe).

• Als pijltjes gebruikten ze:

  • Opgerolde papierpropjes (soms natgemaakt voor extra gewicht).

  • Luciferhoutjes met een naald of speld erin (⚠️ gevaarlijk – dit werd soms stiekem gedaan).

  • Papieren puntjes met een speldenkop erin.

  • Tegenwoordig ook veilige foam-pijltjes of met een zuignap.

2. Spelregels (vaak zelf verzonnen)

• Doelwit: een tekening, kartonnen doos, blikje of zelfgemaakt bord met punten.

• Afstand: vaak een paar meter, afhankelijk van hoe goed en sterk je kon blazen.

• Scoren: wie het dichtst bij het midden schoot of een bepaald aantal punten haalde, won.

3. Met wie en waar werd er gespeeld?

• Op het schoolplein, in de straat, op zolder of in het bos.

• Met vrienden, broers/zussen of klasgenoten.

• Soms werd er stiekem gespeeld, vooral als de pijltjes een scherpe punt hadden – niet altijd zonder risico!

4. Gevaar en toezicht

• Ouders en leerkrachten waren niet altijd blij met dit spel, zeker als er scherpe pijltjes werden gebruikt.

• Daarom werd het soms verboden op school.

• Bij scouting, jeugdclubs of sportdagen werd het vaak veilig georganiseerd, met rubberen of foam pijlen en duidelijke regels.

5. Variaties op het spel

• Wie kan het verste schieten?

• Wie raakt het meeste blikken van een tafel?

• Schieten op ballonnen of hangende voorwerpen.

• Behendigheidsspelletjes, zoals pijltje door een ring schieten.

Vandaag de dag

• Er zijn tegenwoordig veilige blaaspijpsets voor kinderen met zachte pijlen en doelen.

• In sommige landen is het zelfs een officiële sport, maar voor kinderen blijft het vooral een leuk schietspel.